8 ras indyków – najbardziej pożądane

Indyki przywędrowały do Europy po odkryciu Ameryk, z których pochodzą. Zostały udomowione ponad 2000 lat temu przez tubylców z miejsca, które obecnie nazywane jest Meksykiem. Istnieje o wiele więcej ras indyków, niż tylko indyk pawi czy indyk domowy.
8 ras indyków –  najbardziej pożądane

Ostatnia aktualizacja: 07 kwietnia, 2019

Indyki to ptaki znane na całym świecie. Chociaż niektórzy uważają, że smak ich mięsa jest zbyt prosty, to wciąż jest to jeden z najczęściej sprzedawanych produktów w okresie świątecznym. Z tego względu wiele osób na całym świecie hoduje te zwierzęta, czy wiesz jednak, jak wiele różnych ras indyków istnieje? Czytaj dalej, aby poznać 8 najbardziej pożądanych ras indyków na świecie!

8 najbardziej pożądanych ras indyków

Prawdopodobnie znasz już indyka pawiego oraz domowego. Jednakże, istnieje o wiele więcej ras indyków i właśnie o nich dziś porozmawiamy.

Bronz amerykański

Ten rodzaj indyka (zdjęcie powyżej) bardzo przypomina indyka zwyczajnego, ale jest od niego o wiele większy. Może ważyć aż do 15 kilogramów – przy tej wadze jest tak duży, że prawdopodobnie nie zmieści się do żadnego piekarnika.

Indyki te mają białe skrzydła, czarne pióra ogonowe, a głowa i korale (podgardle) są lekko czerwone. Prawdziwa feeria barw!

Biały holenderski

Jak pewnie się domyślasz, dominującym kolorem upierzenia tych indyków jest biel, wyjątek stanowią niewielkie plamki. Z kolei ich głowy wydają się być połączone z koralami, ponieważ obie te części ciała mają intensywnie czerwony kolor.

biały holenderski

Czarny hiszpański

Indyk ten stanowi przeciwieństwo białego holenderskiego, ponieważ jest niemal całkowicie czarny. Ma intensywne, lśniące upierzenie z zielonkawym połyskiem. Rasa ta jest chyba najbardziej podobna do indyka domowego, który jest najlepiej znanym przedstawicielem gatunku.

czarny holenderski

Indyk czerwony (burboński)

Rasa ta również charakteryzuje się atrakcyjnym połączeniem kolorów. Ciało pokryte jest czekoladowo-brązowymi piórami, a ogon i skrzydła wykończone są lśniącymi, białymi lotkami.

indyk burboński

Indyki te mają małe głowy i duże dzioby. Szyja i korale mają ciemnoczerwony kolor. Te części ciała są nieproporcjonalne do reszty ciała, które jest duże i pękate.

Beltsville

Rasa ta może ważyć do 8 kilogramów. Ptaki są zazwyczaj bardzo zdrowe i mają silny układ odpornościowy. Z tego względu są jednymi z najczęściej spożywanych indyków.

indyk beltsville

Świetnie nadają się również do hodowli – w sezonie potrafią złożyć aż do 158 jaj, z których aż 70% będzie zapłodniona. To niesamowite!

Indyk bronz szerokopierśny

Ta rasa indyków może ważyć do 20 kilogramów. Zwierzęta te mają wyjątkową, przedzieloną na pół pierś i, jak pewnie się domyślasz, są ogromne. Ich duże, przypominające wachlarze ogony mają ten sam brązowy kolor, co reszta ich upierzenia.

Indyk brąz szerokopierśny jedna z ras indyków

Brzegi ich piór są szarawe, a górna część szyi jest fioletowa, co wyróżnia się na tle reszty ciała, która jest czerwona.

Indyk biały szerokopierśny

Jest to kolejna z ras indyków, która może ważyć od 15 do 20 kilogramów, a ich pióra mogą być złoty lub śnieżnobiały odcień. Białe indyki były kiedyś chętniej kupowane, a rozmnażanie brązowych ptaków zostało ograniczone, przez co obecnie rasa ta jest całkowicie biała.

Indyk biały szerokopierśny

Stało się tak, ponieważ białe pióra oznaczają mniej przebarwień na skórze, co preferują spożywający te ptaki ludzie.

Royal Palm

Indyki te mają zazwyczaj szare pióra z białymi i czarnymi elementami. Ponadto ich korale są czerwone, a głowa niebieskawa.

indyk royal palm jedna z ras indyków

Pionowa linia wyraźnie oddziela biały kolor od szarego i wygląda tak, jakby została przez kogoś namalowana.

Co ciekawe, większość ras indyków, które są najchętniej spożywane, to wyhodowane przez ludzi hybrydy. A większość z nich pochodzi od indyka białego holenderskiego.


Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.


  • Camacho-Escobar, M. A., Jiménez-Hidalgo, E., Arroyo-Ledezma, J., Sánchez-Bernal, E. I., & Pérez-Lara, E. (2011). Historia natural, domesticación y distribución del guajolote (Meleagris gallopavo) en México. Universidad y ciencia, 27(3), 351-360.

Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.