Kapibary - co to za tajemnicze zwierzęta?
Kapibary należą do największych gryzoni na świecie. Są one również znane jako chigüire lub carpincho, oprócz innych nazw lokalnych używanych zależnie od położenia geograficznego.
Nazwa tych małych zwierząt pochodzi od słowa w języku Guaraní Kapiÿva, którego znaczenie brzmi „władca kroku”. Nazwa naukowa, jaką noszą kapibary to „hydrochaeris”, greckie słowo, które w tłumaczeniu brzmi świnia wodna.
Kapibary: podstawowe dane
- Rodzaj: Hydrochoerus
- Gatunek: Hydrochaeris
- Długość ciała: (dorosły osobnik) od 1,1 do 1,3 metra, około
- Waga: (dorosły osobnik) od 35 do 66 kilogramów
- Wysokość: (dorosły osobnik) od 50 do 64 centymetrów
- Okres ciąży: od 130 do 150 dni
Główne cechy
Są to zwierzęta roślinożerne. Ich dieta składa się głównie z traw i roślin wodnych. Czasami ich menu może również obejmować miękką korę, owoce i jagody. Nie gardzą także trzciną cukrową i kukurydzą.
Czasami kapibary praktykują koprofagię: okazjonalne spożywają swoje własne odchody. W ten sposób mogą uzyskać najwięcej składników odżywczych z pożywienia a jednocześnie pomagają w rozkładaniu celulozy z ziół.
Które zwierzęta stanowią zagrożenie dla kapibary?
Jej naturalnymi przeciwnikami są niektóre drapieżniki z rodziny kotów, takie jak kuguary, jaguary lub oceloty. Ale również aligatory, krokodyle, lisy zamieszkujące dżunglę, anakondy i orły. Jest to duży gryzoń bardzo przyciągający uwagę. Z drugiej strony porusza się w sposób powolny i ociężały.
Rozmieszczenie geograficzne i środowisko naturalne
Kapibary występują w całej Ameryce Południowej, zawsze bardzo blisko stałego źródła wody. Najwięcej okazów znajduje się na równinach wspólnych między Kolumbią a Wenezuelą. Także północna Argentyna i całe dorzecze Amazonki to ich środowisko naturalne.
Styl życia, jaki prowadzą kapibary
Są to wysoce towarzyskie ssaki. Mogą żyć w grupach do 30 członków. Służy to przede wszystkim jako środki bezpieczeństwa mające na celu ochronę przed drapieżnikami. Pomimo krycia kilka razy w roku, „wysoki” sezon rozmnażania koncentruje się podczas deszczy w kwietniu i maju.
Stada składają się zwykle z dominującego samca otoczonego przez kilka samic i ich młode. Zwykle nie występuje więcej niż jeden członek płci męskiej w tej samej grupie, ponieważ tylko jeden ma prawo do reprodukcji u samic.
Kapibary bardzo mało śpią. Prawie zawsze udają się na spoczynek rano, szukając miejsca wśród krzaków nad brzegiem rzek. Również w środku dnia, po wytarzaniu się w błocie, próbują znaleźć ulgę od wysokiej temperatury szukając dogodnego miejsca na drzemkę.
Gryzonie te komunikują się ze sobą poprzez wokalizacje. W razie niebezpieczeństwa emitują dźwięk alarmu bardzo podobny do szczekania psa. Generują również mruczenie bardzo podobne do kota, na znak uległości. Głośne gwizdy, warczenie lub głośne dźwięki są natomiast używane do okazania szczęścia.
Ciekawostki
Aby odróżnić samce od samic, wystarczy obserwować gruczoł węchowy znajdujący się nad pyskiem. Kapibary płci męskiej mają białawą i lepką substancję w tym obszarze. To koncentrat, którego używają, aby zaznaczyć swoją dominację nad resztą członków stada.
Kapibary żyją w systemie hierarchicznym. Aby podnieść swoją pozycję w grupie, męscy członkowie stada biorą udział w ciągłych walkach między sobą.
Samce są również bardzo rozwiązłe, ponieważ mogą mieć wiele partnerek przez całe życie. Chociaż liczba „towarzyszek” zawsze będzie proporcjonalna do zdolności do zwycięstwa w bitwach z towarzyszami.
Zwierzęta te mogą pozostawać pod wodą nawet przez pięć minut, bez potrzeby wychodzenia na powierzchnię, aby oddychać. Dzięki tej możliwości, w połączeniu z umiejętnościami pływania, często wykorzystują przepływ rzek i głębiny niektórych rozlewisk lub jezior jako drogi ucieczki przed drapieżnikami.
Dziś kapibara jest gatunkiem bardzo zagrożonym wyginięciem. Od lat cierpią z powodu masowych polowań, głównie z powodu smaku i miękkości ich mięsa. Kłusownicy polują na kapibary również w celu zdobycia ich skóry, która znajduje różne zastosowania.
Kapibary jako zwierzęta domowe?
Co ciekawe kapibary to gatunek, który pokazał, że może żyć jako zwierzę domowe. Niektóre osobniki uczą się wykonywania prostych poleceń, takich jak siadanie lub cierpliwe czekanie na jedzenie. Ponadto są wyjątkowo uległe. Lubią pieszczoty otrzymywane od swoich właścicieli, a także towarzystwo innych zwierząt, takich jak koty i psy.
W niewoli zwierzęta te muszą mieć zapewnioną wystarczającą ilość wody, aby mogły się w pełni zanurzyć w dowolnym momencie. W przeciwnym razie są narażone na poważne choroby skóry. Nie należy traktować tego lekko, gdyż chodzi o stany chorobowe, które mogą zakończyć się jako bardzo poważne lub nieodwracalne.